Η Κατάσταση Στον Τουριστικό Κλάδο της Ρόδου

Σε μια κηδεία που είχε την ατυχία να βαφτιστεί “διαπραγμάτευση”, έγινε γνωστή η απαράδεκτη πρόταση από την εργοδοσία για αύξηση μισθών μόλις 0,5% για έναν ολόκληρο χρόνο. Δεν πρόκειται για μία μαθηματική άσκηση δημοτικού σχολείου, αλλά για την πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στον τουριστικό τομέα της Ρόδου, το έτος 2025.

Ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα των μαραθώνιων διαπραγματεύσεων: μια αύξηση 0,5% για έναν ολόκληρο χρόνο. Ναι, διαβάσατε σωστά: μηδέν κόμμα πέντε. Εδώ δεν μιλάμε απλώς για ένα μικρό ποσό. Αντίθετα, αναφερόμαστε σε κάτι που δεν έχει καμία απολύτως αξία για τους εργαζόμενους, όπως ένα χιλιόγραμμο αέρα ή ένα καλαμάκι από σουβλάκι. Αυτή η “προσφορά” παρ’ ότι παρουσιάστηκε με έντονο ενθουσιασμό, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια κωμωδία με γαρνιτούρα υποκριτικής “υπευθυνότητας”. Το αποτέλεσμα αυτής της δήθεν διαπραγμάτευσης είναι πιο κοντά σε μνημόσυνο της σύμβασης που θάφτηκε από την ίδια την εργοδοσία.

Υπενθυμίζουμε ότι ενώ η Ρόδος γεμίζει τουρίστες, οι εργαζόμενοι είναι σε μειονεκτική θέση, τόσο σε αριθμό όσο και σε κατάσταση. Οι συνθήκες εργασίας είναι σχεδόν δυσάρεστες, θυμίζοντας έναν αγώνα επιβίωσης χωρίς βραβεία ή κίνητρα για τους εργαζομένους. Οι μισθοί έχουν μετατραπεί σε ανέκδοτα που δεν προκαλούν πια γέλιο. Η εργοδοσία, εγκλωβισμένη στην περιορισμένη της αντίληψη, φαίνεται να υπερεκτιμά τη δυνατότητα προσέλκυσης ανθρώπινου δυναμικού με τέτοιες προτάσεις.

Αν και μακροχρόνια οι τοπικοί φορείς έβγαιναν μπροστά για να υπερασπιστούν τους εργαζομένους και να προβάλλουν τα συμφέροντά τους, σήμερα είναι δύσκολο να τους βρει κανείς, ούτε λόγος για υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Ξαφνικά, ο λόγος τους γίνεται σιωπή, χωρίς καμία αναφορά στην κατάρρευση των διαπραγματεύσεων και την απογοητευτική κατάσταση των εργαζομένων στον τουρισμό. Υπό αυτά τα δεδομένα, τίθεται το ερώτημα αν πραγματικά τους ενδιέφερε η υποστήριξη των εργαζομένων ή αν προτιμούσαν απλώς τις δημόσιες σχέσεις και τις φωτογραφίες.

Η πραγματικότητα είναι σκληρή: δεν πρόκειται να πεθάνουμε με το 0,5% στο στόμα. Ο πόλεμος αυτός έχει ήδη κηρυχθεί, και είναι η εργοδοσία που τον ξεκίνησε. Εμείς θα επιβιώσουμε, και αυτή η επιβίωση θα έρθει με κόστος, με μάχη και με σύγκρουση. Έχουμε κάτι που αυτοί έχουν χάσει: ψυχή. Η επιμονή και η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων μπορεί να φέρει αλλαγές και να οδηγήσει σε ένα πιο δικαιότερο εργασιακό περιβάλλον. Είναι η ώρα να βάλουμε τα θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων στην πρώτη θέση.